Αυτά είναι! Να θες να πας κάπου εδώ και καιρό και τελικά να διοργανώνεται αγώνας και μάλιστα διπλός! Θες άλλη δικαιολογία για να φύγεις; Eυκαιρία να επισκευθούμε και το μοναδικό Σπήλαιο του Δυρού. Απλά υπέροχο!
Η ιδέα του Vertical Speed αγώνα, πρώτη φορά για τα αγωνιστικά mountain running χρόνια της Ελλάδας, μου έδωσε την αίσθηση μιας ωραίας γιορτής με σύνθημα: Πάμε να λαχανιάσουμε! Να ζοριστούμε λιγάκι!
Ευτυχώς ήμουν στις τελευταίες σειρές οπότε προλάβαινα να ανέβω και να ως ένα σημείο και να φωτογραφίσω τους προπορευόμενους. Άλλωστε και άλλα παιδιά ανεβοκατέβαιναν για προθέρμανση, ακόμα και τα παιδιά τους, π.χ. Ο Φίλιππος και ο Δημήτρης χωρίς παράπονο – το αντίθετο θα έλεγα- αποζητούσαν να ανέβουν κι άλλο! Τα αθεόφοβα! Μάλλον έχουν περισσότερες ικανότητες τα πιτσιρίκια απ’ ότι νομίζουμε.
Κατεβαίνοντας πέτυχα πολλούς φίλους, όπως και τον Λευτέρη να ανεβαίνουν φουλαριστοί. Ωραίο, πολύ ωραίο μακάρι να είχα έξω από το σπίτι μου μια τέτοια ανηφόρα να την ανεβοκατεβαίνω συχνά πυκνά.
Αφού τελικά μας βγήκε λίγο η πίστη, φύγαμε κατευθείαν για μπάνιο στην παραλία της Καρδαμύλης και μετά ξάπλωμα στην έτοιμη πέτρινη ξαπλώστρα που είχε δημιουργηθεί (τσάμπα μασάζ) από τις καλοσχηματισμένες γκριζο- άσπρες κροκάλες.
Καλά όλα αυτά αλλά έχουμε και 38χλμ μπροστά μας! 37.5χλμ για την ακριβεια, ας μην υπερβάλουμε. Κυριακή πρωΐ λοιπόν και ευτυχώς όλοι ξυπνήσαμε παρά την αλλαγή της ώρα… μπράβο αποφασιστικότητα. Παρά την υγρασία και τη συννεφιά των προηγούμενων ημερών σήμερα φύσαγε για τα καλά-τέλεια δηλαδή- είχε καθαρίσει και το βουνό, οπότε σκέφτηκα «θα έχουμε θέα», και όντως έτσι ήταν.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα κιόλας λέω στον Γιάννη Θεοχαρόπουλο που τρέχαμε μαζί αρχικά (γιατί στο ποτάμι απλά εξαφανίστηκε μπροστά) «Κοίτα!» Η πυραμίδα πεντακάθαρη στον ορίζοντα, υπέροχο ξεκίνημα. Έλα όμως που δεν θα ανέβουμε εκεί πάνω (ασ’ το ίσως την επόμενη φορά) γιατί για την ώρα προτιμώ να ακολουθήσω τα σημάδια που και να θέλω να χαθώ δεν με αφήνουν, αμάν βρε Νίκο! (Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι τους ανθρώπους που θα σκουπίσουν- ξεσκονίσουν τη διαδρομή, καθαρίζοντας τα πάντα).
Όλη η διαδρομή μου έμεινε αξέχαστη, οι εναλλαγές ήταν πραγματικά φοβερές, ακόμα και στις πέτρες. Γιατί μπορεί να μου έμεινε η εντύπωση πως η διαδρομή ήταν σπαρμένη με πέτρες, δεν ήταν όμως έτσι, απλά υπήρχαν κάτι κοτρώνες ώρες ώρες που ψαχνόμουν.
«Πολύ πέτρα!» έλεγε ο Βασίλης Περικλέους πότε πότε και χαμοκυλάγαμε συγκαταβατικά. Η αλήθεια είναι πως η παρουσία τους άρχισε να με κουράζει κάποια στιγμή, όποτε λέω «Μαρία, κρατήσου γιατί σε βλέπω να αγκαλιάζεις καμία σε λίγο!».
Καταευχαριστήθηκα πάντως την ανηφόρα μέχρι την κουδούνα – τι απίστευτο σημείο, λες και βρεθήκαμε στη Νορβηγία- αλλά όχι και την κατηφόρα από το ίδιο μέρος!
Το καλύτερο ήταν που βρισκόμασταν με τους φίλους και μιλάγαμε και βέβαια που πέτυχα τον Λευτέρη πολύ κοντά, άξιζε μόνο και μόνο για αυτό! Απόρησα επίσης με τον Νίκο Κωστόπουλο, πότε πρόλαβε και ακροβολήστηκε πάνω στις πέτρες και φωτογραφίζοντας ασταμάτητα??
Η Καρδαμύλη φάνταζε στο βάθος πολύ κοντά, όμως δεν ήταν, η περιπέτεια θα συνεχιζόταν με μερικές πέτρες ακόμα.
Τον τερματισμό ούτε που τον είδα, μικρό το κακό με σταμάτησαν τα παιδιά πιο κάτω. Τέλος καλό όλα καλά, ήταν δύσκολος αγώνας για τρέξιμο με τόση πέτρα αλλά μας αρέσουν οι περιπέτειες κατά βάθος!
pushing the limits 